Bakardadea musukatu

Bizitzak hori ulertzeko prestatu ninduela zirudien, nolabait. Esaldi bat irakurtzen behar duzun denbora laburrean gauza asko neureganatuta nituela sentitu nuen. Blaise Pascal ezezaguna nuen arren, bere hitz batzuk niregana iristean gertatu zitzaidan. Gizon zentzudunak munduan ditugun arazo guztien iturri posible bat aurkitu zuen. Eta diagnosiak istant batean konbentzitu ninduen. Munduko gatazka guztiak gela bateko bakardadean isilik egoteko ezintasunetik zetozela esan zuen. Bere hausnarketa laburra bezain sakona egin zitzaidan. Alegia, mikroipuin baten argumentu perfektu bat izan zitekeela eta jakina, baita ume baten heziketarako inspiratzailea ere. Horregatik agian, esaldi hura pilula txiki handi bat bezala irentsi nuen eszena hura irudikatzen nuen bitartean.  Pertsona bat, kasu honetan haur bat, bere gelan bakarrik eta lasai imajinatuz.   

Zer egin daiteke gela batetako bakardade isilean? Edo beste era batera esanda, zer ez dugu egin nahi horrelako egoera batean? Zerk abiarazten gaitu ihesaldi urduri horretan? Pentsatu nuen, hain zuzen, bizitzan sentsazio horretatik urrundu nahirik gabiltzala askotan. Era kontzientean batzuetan eta baita konturatu gabe ere besteetan. Baina beti aitzakiaz josita. Batez ere gure buruari kontatutako aitzakiekin. Pascal-ek atzemandako ihesaldi hori egiteko beharra hezituko bagenu, aldiz, bake handi baten jabe bilakatuko ginateke. Eta bake handi hori milaka biderkatuko litzateke pertsonaz pertsona barreiatuko balitz. Bakardadez bakardade. Gela huts horietan. Izan ere, bizitzak kontatzen digunaren arabera, batzuk bakardadeari lehen musua eman gabe joaten dira mundu honetatik. Lehen musu arrotz hori euren haragitan sentitu gabe. Musu horiek ematen ikasi ezinik.  

Gero eta mundu indibidualistago batean bizi gara eta espazio pertsonal baten beharra dugu. Autonomia horren beharra sintoma ona da, baldin eta gure burua maite dugun bezala bakardade horrek bestea errespetatzera eramaten bagaitu. Enpatia horretatik abiatuta bada, bakarrik egotea gozamen iturri bikaina bilakatu daiteke. Batez ere, zutaz betetzen duzulako zure burua. Zure konpainia atsegina izatera iritsi daitekeelako. Intimitate horretan bizitutakoak uzten duen arrastoa oso bestelakoa da eta zure buruarekin eduki dituzun bakarrizketak nekez ahazten dira. Porrot batean edo lorpen baten aurrean izandakoak, adibidez. 

Denok ikusi dugu irudi hori. Futbol talde batek kopa bat irabazten duenean egiten duen garaipen alardeaz ari naiz. Euforia kolektibo horrek nolabaiteko talde kohesioa dakar zalatzarik gabe eta hutsune asko betetzen ditu. Baina beste zentzu batean masak mugitzeko gai den mugimendu horrek ahuldadea erakusten du. Zergatik dira, ba, garaipenak taldean ospatzekoak eta porrotak isilpean bizitzekoak? Benetako ospakizunak ez al dira norberak bere buruarekin egiten dituenak?  Pascal-ek deskribatu zuen bezala, bizitzen ikastea gela batean isiltasunean egoten jakitea da. Gela horretan garaipen kopak edo porroten malkoak izan arren.   

Argazkia: Dennis Stock, 1958.