Ikasle batek sarri esaten zion bere irakasleari zein
ondo usaintzen zuen. Andereño, badakizu gauza bat? Oso ondo
usaintzen duzu! Bai? Benetan? Eta hitz polit hauek oparitzen zizkion bitartean
ia bere sabelean sartzeroinoko besarkada ematen zion lau urteko neskatilak andereñoari.
Bere gerrialdean betiko itsatsita geratuko balitz bezala. Irakasleak lore hori
entzutearekin batera arnasa sakon hartzen zuen zetorkion pentsamenduari lekua
egiteko. Besarkada hori ondo gordetzeko. Eta nere usaina nonbait betiko gordeta
geratzen bada? pentsatzen zuen irakasleak beldurrez. Nere perfumearen usain hau
inoiz zimelduko ez den larrosa bada? 4
urteko neskatilak besarkatzen zuen bakoitzean sudurrarekin erregistratzen zuela
somatzen zuen. Ondo konturatuta zegoen hartaz andereñoa. Horregatik ez zuen
ahazten spray miragarri hori. Goizero komuneko ispiluaren aurrean bere burua
perfumatzeko erabiltzen zuena. Bai, ondo gogoratzen zen eskolaruntz irten baino
lehen, fris! spray-arekin airea zipriztintzeaz. Keinu errutinario batean, bera
perfumatuko zuen zurrunbiloa sortzeaz. Ondoren mila loreen usain horrek ihes
egin gabe presaka laneruntz abiatzeko.
Haurtzaroan kateatzen zaizkigun
usainak ez dira inoiz gugan hiltzen, pentsatu zuen bidean irakasleak. Ezta
zaporeak ere. Eta kalean zihoan bitartean Van Gogh-en ekiloreen koloreko ate
bat zabaldu zitzaion bere barrenean. Usainen eta zaporeen gordailuan. Bat
batean azaldu zitzaion bere memorian gordeta zegoen ate hori-hori bat.
Gogoratzen zara ate hark gordetzen zuen usain hartaz? galdetu dio 8 urteko
neskato batek. Oroitzen al zara nire adinarekin zer usain maite zenuen? Ez zen
perfume baten usaina. Zure andereñoaren ipuin bat entzuten zenuen bakoitzean
zure bizitzako usain goxoena iristen zitzaizun imaginaziora. Munduko txokolate
goxoenarena. Charlie eta txokolate fabrika ipuina entzuten zenuen bakoitzean
gertatzen zen. Zure andereñoak eguneroko dosi jakintsuetan banatzen zuen
txokolate bero-bero hura. Literaturaren katilura zerbitzatzen zen edari intentsoena.
Extasia mihiaren puntan! Festa amaigabea garuneko bazter hezeetan. Garratzaren
eta gozoaren oreka perfektua. Sekretu bat errebelatzen zuen zure ahoan. Munduan
bakarra zen txokolateak.
Roald Dahl idazlearen ipuin
honetako Charlie-k egunero berdina errepikatzen zuen. Egunak joan egunak etorri
dilista baten tamainuko txokolate zatia jaten zuen. Gehiagoz ezin zen baliatu. Wonka
txokolatina txiki bat besterik ez zeukan hilabeteetarako. Gurasoek eta aiton-amonek
oparitzen zioten txokolatina hori bere urtebetetze egunean. Elkarrekin batera
bizi ziren familiako partaide txiroek. Egunero jaten zuen zati txiki hori. Baina,
txokolate apur hori zorion gotorleku handitan biderkatzen zen. Eta egunero
berdina egiten zuen horrelako txokolate zati batek ekarriko ziona jakin gabe. Wonka
txokolate fabrikan egiten ziren txokolatina horietako batek bizitza aldatu zion
arte. Charlie-ren istorioa entzuten zenuenean begiak zabal-zabalik egoten
zinen, esan dio neskatoak. Ahoa, berriz, txokolatearen matiz txikiak asmatuz.
Eta Charlie-ren eguneroko kakao zatitxoa zuk behar zenuen literatura dosiarekin
nahasten hasi zen. Gogoratzen zara? Ate hori-hori bat zuen gela batean geunden
zu eta ni. Eta behin ate horretatik desio sutsu batekin irten zinen. Andereñoak
kontatzen zizun Charlie eta txokolate fabrika liburua erostea erabaki zenuen. Auzoko
liburu dendara joan zinen aurreztutako diruak Wonka txokolatea zure esku artean
jarriko zizula sinestuta. Liburuak Wonka txokolatearen lurrina botako zuela pentsatuta. Haurtzaroko
esperantza eta desio inozoetan iltzatuta.
Txokolatezko liburua
erosi zuen neskatoa urte batzuen buruan andereño bilakatuko zen. Bai, txokolatea
maiteko zuen. Liburuak erostea ezerk baino gehiago poztuko zuen. Baina paperak
aldatuta, berari tokatuko zitzaion ipuinak kontatzea. Wonka fabrika bezalako
tokien enbaxadorea izatea. Inoiz dastatuko ez ditugun gauzen inguruan unibertso
bat sortzea. Istorio baten bitartez mundu bat konkistatu izana erakustea. Azken
batean norbere burua konkistatu izana.
Van Gogh-en ekiloreen
koloreko atea itxi egin zen andereñoa eskolara iritsi zen ostiral goiz euritsu hartan.
Lanerako bidea 8 urteko neskato batekin egin zuela sentitu zuen aterkia poltsan
gorde zuenean. Duela urte batzuk bera izan zen 8 urteko neskarekin. Gelara
sartu eta bere burua usaindu zuen. Euria eta perfumea arnastu zituen. Inoiz
dastatuko ez dudan Wonka txokolatearen lurrina somatu dezaket, pentsatu zuen. Airean
dago. Eta birikak zabalduz arnasa hartu zuenean lehen ikaslea iritsi zen gelara.
Egun on! Berehala iritsiko ziren beste guztiak atzetik. Baita zer ondo usaintzen
zuen esaten zion neskatila ere. Eskola hartako ateak txuriak ziren. Eta auskalo
ikasle horien memorian nola zabaldu eta itxiko ziren. Oroitzapenak ekartzeko. Edo usain bat airean barreiatzeko, agian.
Argazkia: Jean Gaumy.
