Egin niri negar ibai bat

Abesti batzuk ez gaituzte sekula nekatzen. Ez al da hala? Behin eta berriz entzunagatik ere beti zaizkigu atseginak eta barreneraino iristeko modukoak. Ez dakit zein den musika batek honexegatik beti gazte eta fresko mantentzeko bere baitan gordetzen duen ukendu edo brebaje misteriotsua. Baina kontua da gertatzen dela infinitoraino entzunda ere kantzio  bat otoitz edo orazio eterno bat bezala itsasten dela gure bihotzean.  Garaiak ere baditugu abesti konkretu batekin hilabeteak igaro ditzakegunak. Are gehiago: bizitzako etapa zehatz bati lotuta eduki dezakegu abesti bat. Instituto garaiko abestia, garai unibertsitariokoa, haurdunaldian entzundakoa... Eta horrela gure abesti kuttunen entzule finak bihurtzen gara berriz, berriz eta berriz entzunaz. Haurtxoei ere gertatzen zaie hau bera: doinu bat eureganatu eta gurasoei nazkatzeraino abesti bat berriro jartzeko eskatzen dietenean.

Musika nola entzuten dugun ere asko aldatu da. Edo beste modu batera esanda: musika nola kontsumitzen dugun pentsatzen jarrita kontsumitzaile soilak garela esatea ez da gehiegikeria bat. Lehen abesti baten doinuak barrena lapurtzen zigunean musika dendara joaten ginen edo irratian abesti hori noiz entzungo zai egon ere bai. Gure musika taldearen diska erosten genuenean, diskako argazkiak, letrak, koloreak, dena geureganatzen genuen. Gaur egun, berriz, dena oso eskura dugu. Youtube delakoan abestiaren letra jarrita berehala topatu dezakegu gure abeslaria. Mugikorreko aplikazio batekin ere bat batean jakin dezakegu abesti baten doinua norena den. Nahikoa da mugikorra airean jarri eta uhinen bitartez ditxosozko aplikazioari lana egiten uztea. Eta nola ez, musika deskargatzeko programei buruz hitz egiten jarriz gero, hankaz gora jartzen dira gure musika entzuteko ohitura zaharrak. Programa hauek baitira hein handi batean musika kontsumitzaile egin gaituztenak.

Hain zuzen, musika-fruitu hauek jasotzeko zuhaitzak diren Emule, Ares edo Kazaa bezelako programetan noiz edo noiz ariketa bitxi bat egiten dut. Abestiaren izenburua edo artistaren izena jartzeko eremuan hitz solteak jartzen ditut. Horrela “love”, “crazy”, “cry”, “goodbye” bezelako hitzak jarriz gero nolabaiteko abesti-urjauzi liluragarria gertatzen da aipatutako programan. “Love”, maitasuna: ez al dugu, ba, indar honi esker aurrera egiten bizitzan? “Crazy”, erotu. Musikak ez al ditu, ba, pizti basatietak eta eroenak lasaitzen? “Cry”, negar egin. Musikarekin ez al dugu, ba, sarritan negar egiten gure saminen izenean? “Goodbye”, agur. Melodía bati eutsita ez dira al dira, ba, gure despedidak eramangarriagoak? Nire ondoan daukadan amari galdetu diot zein hitz den beretzat ariketa honetarako iradokitzailea. Berak “pain” hitza proposatu dit: mina. Eta imajinatuko duzutenez ikaragarrizko abesti emana iritsi zaigu. Mila abesti baino gehiago aurkitu ditu programak ziztu bizian. “Pain” hitzaren ondoren “miss” jarri dugu eta ia bi mila abestiko kaskada etorri zaigu gainera.

Abestiek ibaiak dirudite. Denak musika deitzen diogun horretan itsasoratzen dira eta korronte handiak mugiarazten dituzte. Itsasoko mugimenduek, musikaren melodiak bezala, nolabait gure arimaren mugimenduak esplikatzen dituzte. Eta Internet gure pentsamenduaren islada bezala ez da musikak eragiten dituen korronte hauei bizkarra ematen geratu. Ibaiak hizpide hartuta azken aitorpena:  bizitzako momentu honetan “Cry me a river” izeneko abestia dut gogoko. Ez nau asetzen abestiak. Entzunaldi batek beste bat eskatzen dit. Maitasun traizio baten ostean, ibai bihurtutako negar malkoak kontatzen ditu abestiak. “Egin niri negar ibai bat”, dio abeslariak minduta. Hona hemen giza-sormenaren magia: ibaiak min bihurtu eta minak musikan eraldatzea.